Ο Τίνκερμπελ (one of the lost boys) a.k.a Τίνκι, γλίτωσε τον τραυματισμό του απο μηχανή αυτοκινήτου στην οποία είχε τρυπώσει όταν ήταν ενός μηνός.
Ύστερα από τη διάσωση και την υιοθεσία του, η δικιά μας καραντίνα για τον Τίνκι στην πραγματικότητα, είναι η καθημερινότητα του. Γνωρίζει πως μια πετυχημένη και παραγωγική μέρα, καραντίνα ή όχι, πρέπει να εμπεριέχει τα εξής στοιχεία:
φαγητό, παιχνίδι, φαγητό, κοζεριπολυθρόνα, φαγητό, μπαλκονοβόλτα, κατούρημα σε γλάστρα, φαγητό, ύπνος, χαϊδέματα, μπάνιο, φαγητό, παιχνίδι, ύπνος, φαγητό, γατίαση, ύπνος.
Το πρωινό του ξύπνημα στις 7:00 παραμένει το ίδιο εν καιρώ πανδημίας. Με κινήσεις Νίντζα έναντι της πόρτας, ενημερώνει για την αφύπνιση του και την απαίτηση τροφής. Το άνοιγμα πατζουριού πρέπει να γίνει άμεσα, καθότι χάνονται πολύτιμες στιγμές κουτσομπολιού διαθέσιμες απο την κορυφή της πολυθρόνας. Η ολοκλήρωση του πρωινού ξυπνήματος έρχεται όταν ο brother from another mother, ο κύων του σπιτιού, σηκώνεται για τη βόλτα του. Απο εκεί και πέρα, η μέρα του θα εξελιχθεί όπως θεωρεί ο ίδιος καλύτερα.
Ο Τίνκι ζει “επικίνδυνα”. Παρόλη την απαγόρευση που του έχει δοθεί, θα πραγματοποιήσει κυνήγι τροφής στους πάγκους της κουζίνας. Θα πετάξει τα χώματα της γλάστρας, θα πετσοκόψει φρεσκογεννημένα κλαδιά, θα ακονίσει τα γαμψά του νύχια στον καναπέ, θα στήσει ενέδρες στον αδερφό του.
Κι ενώ γνωρίζει πολύ καλά πως θα υπάρξει τίμημα για τις αταξίες του, ο Τίνκι δεν πτοείται. Γιατί η δικιά μας καραντίνα, είναι η καθημερινότητα του, και ξέρει πολύ καλά πως να τη διαχειρίζεται. Χωρίς αδρεναλίνη, χωρίς κολατσιό κάθε 10′, χωρίς κοζέρι, χωρίς μεσημεριανό ύπνο, η καραντίνα δεν περνάει.
Χρειάζεται σκαρφάλωμα, τρύπωμα σε μικρά ανοίγματα, δραματοποίηση των 10 λεπτών δίχως τροφή, ξεκάθαρη αναισθησία απέναντι σε κανονισμούς και φυσικά την γνωστή γατίαση: παροδική παράνοια που συνοδεύεται από αλλεπάλληλα τρεξίματα δίχως κατεύθυνση, τυχαία νιαουρίσματα και βλέμμα τρέλας.
Ο Τίνκι ξέρει όμως και μας μαθαίνει πως η δική μας καραντίνα είναι η τυχερή καθημερινότητα ζώων που μπορεί να διασώθηκαν, υιοθετήθηκαν ή τέλος πάντων να είχαν το άστρο να ζουν στη θαλπωρή μιας οικογένειας.
Ας είμαστε λοιπόν όλοι λίγο περισσότερο σαν τον Τίνκι κι ας ζήσουμε όμορφα με το άστρο που δόθηκε και σε εμάς: την υγεία μας, το γεμάτο μας στομάχι και τη στέγη μας.